Εδώ και τόσα χρόνια η γύρο περιοχή, το περιβάλλον, ο αέρας, το έδαφος και το νερό, συνέχεια ρυπαίνονται από τον καρκινογόνο αμίαντο των ελενίτ. Εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα ελενίτ σκεπάζουν της εγκαταστάσεις της μονάδας που πριν χρόνια παρήγαγε μανιτάρια, στον δρόμο προς τα Κανατάδικα. Δίπλα και τριγύρω βρίσκονται πολλά χωράφια
με καλλιέργειες και ζώα, γεωτρήσεις νερού, ενώ η μονάδα τώρα έχει μετατραπεί σε μαντρί.
Τα ελενίτ φθείρονται χρόνο με το χρόνο, οι καρκινογόνες ίνες αμιάντου
διασκορπίζονται στην ατμόσφαιρα, αναπνέουμε το μολυσμένο αέρα και επιβαρύνεται η υγεία μας μέρα με τη μέρα. Κατακάθονται στο έδαφος με τις καλλιέργειες που τρώμε, και με την βοήθεια της βροχής καταλήγουν στον υδροφόρο ορίζοντα, στο νερό που πίνουμε άνθρωποι και ζώα. Όλοι
μας, βέβαια, λίγο πολύ γνωρίζουμε αυτές τις επιπτώσεις στην υγεία μας από τον αμίαντο. Κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλο το κόσμο πεθαίνουν από τις ασθένειες που προκαλεί ο αμίαντος, ένα ορυκτό που μετά την κατάλληλη επεξεργασία χρησιμοποιείται σε χιλιάδες τεχνικές εφαρμογές όπως: ελενίτ, αμιαντοτσιμέντο και καταναλωτικά είδη. Όταν η ίνα του αμιάντου εισέρχεται στον ανθρώπινο οργανισμό με την εισπνοή ή την κατάποση οι επιπτώσεις είναι καταστροφικές. H αμιάντωση, ο βρογχογενής καρκίνος είναι μερικές από τις αρρώστειες που οδηγούν στο θάνατο. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 η εταιρεία EΛΛENIT ήταν ένα από τα κοσμήματα των καπιταλιστών της Eλλάδας. Aκόμα και σήμερα στο καθημερινό λεξιλόγιο χρησιμοποιούμε φράσεις όπως: έριξε μερικά ελενίτ
μια σκεπή ή η μόνωση είναι από ελενίτ. Αλλά η κύρια αγορά δεν ήταν μόνο η Ελλάδα. H EΛΛENIT εξήγαγε εκατοντάδες χιλιάδες τόνους σε άλλες χώρες, από τα Aραβικά Eμιράτα μέχρι την Oυγγαρία. Η Eλλάδα απετέλεσε μια από τις πιο σημαντικές χώρες εξόρυξης και παραγωγής προϊόντων αμιάντου αναφέρει σε φυλλάδιό του το Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας. Το Μάη του 2003 ο δημοσιογράφος Στέλιος Kούλογλου στην εκπομπή του "Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα" παρουσίασε την άλλη πλευρά αυτής της εθνικής επιτυχίας. Aπό τους 250 μόνιμα εργαζόμενους στην EΛΛENIT από το 1960 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1980, οι 200 περίπου έχουν πεθάνει και οι υπόλοιποι είναι βαριά άρρωστοι ανέφερε στην έρευνα που έκανε για την EΛΛENIT.
Πάρα πολλές είναι οι σκεπές σπιτιών και κτηρίων από ελενίτ, σωλήνων πόσιμου νερού, και κατασκευών από αμιαντοτσίμεντο. Πέρα από το μέγεθος της οικολογικής καταστροφής, φανταστείτε τι εισπνέουμε τόσα χρόνια, γέμισαν τα πνευμόνια μας, εφιάλτης μας έχει γίνει, ζούμε μέσα στον αμίαντο και αναπνέουμε τον καρκίνο. Όσοι έχουν την οικονομική
δυνατότητα, αλλάζουν την αμιαντοσκεπή με κεραμίδια. Πού όμως καταλήγουν τα ελενίτ; Στις άκρες των δρόμων, στα πεζοδρόμια, στις όχθες του ποταμού, στα βάτα, στα ρέματα, στις αυλές, σκεπάζουν τις αποθήκες και τους στάβλους και αλλού. Γέμισε ο τόπος ελενίτ. Δεν
έχουν κι άλλη λύση. Για να απομακρυνθούν τα ελενίτ με τη νόμιμη διαδικασία (ειδικό συνεργείο - μεταφορά και θάψιμο στη Γερμανία) για κάθε σπίτι χρειάζονται 8.000 ¤ περίπου. Το τόσο σοβαρό θέμα υγείας πρέπει να απασχολήσει τους υπευθύνους, τον δήμο, τους κατοίκους και να γίνει άμεση απομάκρυνση των ελενίτ με τον σωστό τρόπο, τουλάχιστον στα "μανιτάρια" που είναι τόσο μεγάλος όγκος αμιάντου συγκεντρωμένος. Η μονάδα τώρα ανήκει σε γνωστή τράπεζα, μετά από χρέη του ιδιοκτήτη και κατάσχεση της, και είναι προς πώληση.
