A Town Called Asbest
By Shaun Walker
Welcome to a town devoted to churning out a material that most people in the developed world consider a deadly poison.
In the ramshackle office that passed for the local television studio, Andrei had clearly noticed that despite his half-hour lecture on the benefits of asbestos, I was still a skeptic. He launched forward with one final gambit.
"You know, if the Twin Towers had been made using asbestos, 9/11 wouldn't have been such a big tragedy," he said. Catching my look of surprise, he continued, with a note of pride in his voice, "A building made from asbestos would never just crumple like that."
I'd ended up in Asbest, a town of 76,000 in Russia's Ural industrial belt and the hub of international asbestos production, as I'd been asked to file a report for my newspaper on a monogorod.
Monogorods are Russian towns that survive purely on the basis of one major factory. Everywhere in the world, there are towns and cities that grew up around particular industries, but the Soviet Union's planned economy made the situation more extreme, and there are more than 500 such places in Russia today. There's Magnitogorsk, a city of nearly 500,000 entirely based on steel; Togliatti, where the whole city lives off the Lada car plant; and Sukhinichi, near the Russia-Ukraine border, home to a stuffed-toy factory, which means that passengers on the Moscow-Kiev train are woken at 3 a.m. by hundreds of women hawking giant pink elephants and green giraffes—it's all they have to sell.
Many monogorod industries are stuttering in the financial crisis, especially those that produce materials that fed the pre-crisis construction boom. When the factory goes under, the whole town is effectively destroyed, and the resultant mass of unemployed people with nothing else to do means that monogorods could well become the focal points for anti-government protests. But I didn't just want an ordinary monogorod, I wanted a quirky one, and when I scanned Google Maps, I quickly found what I was looking for.
Asbest. An entire town working at a factory devoted to churning out a material that most people in the developed world consider to be a deadly poison. They'd even named the place for the product: asbestos. It was perfect.
Here, things have been hard for years, what with the European Union and the United States banning the use of asbestos in most new products around two decades ago. But the internal and Chinese markets kept the town going until the financial crisis hit. Now the factory is working only a two-day week, and thousands of people are out of work. I chatted with workers who were out drinking beer instead of doing their normal shifts; many of them didn't know if they could survive the enforced pay cuts to their already meager salaries.
My first official port of call was to Andrei Kholzyakov, the leader of the town's main trade union. A bear of a man with a comedy moustache and thick spectacles, he gave me a warm welcome and a cup of tea. I felt guilty for wondering if it might be laced with asbestos fibers and drank it down.
There are 19 different factories and workshops that make up UralAsbest, the company that defines the town, he told me, and more than 70 percent of the families living in the town have at least one member who works there. He handed me an English-language brochure called "Asbestos Saves Lives."
Kholzyakov sat back in his chair and let out a long sigh. "The thing is, amphibole asbestos, which was used in Europe, really was dangerous. But we mine chrysotile asbestos here, which is perfectly safe. It's only because companies in the West have made expensive substitutes that there is a campaign to ban us."
"All we want is for people to listen to us, but people don't even want to talk. I went to a trade union conference in Vienna and nobody would even shake my hand—they looked at me as though I was some kind of gangster."
Later, I met the mayor, Valery Belosheikin. His office featured a large green flag bearing the town crest of Asbest—white asbestos fibers passing through a red fire and emerging unscathed. He eyed me with suspicion and seemed to hold me personally responsible for the "Western conspiracy" against asbestos.
"There are two kinds of asbestos, chrysotile and amphibole. …" he began. His press secretary nudged me in the ribs and asked why I wasn't writing it down.
"I've already been told about this," I said.
"The thing is," continued Belosheikin, "your Western companies are busy making expensive synthetic substitutes; that's why they engage in propaganda against us. You tell me—what's more dangerous—something natural or something synthetic? It's obvious!" He sat back, looking pleased with himself, and I drew the interview to a close.
"Even without the West, we'll survive," he said in conclusion. "There's a huge market for asbestos, and when the crisis passes, we'll be on our feet again."
Toward the end of the day, I called in on Asbest TV, the local station broadcasting to the town's residents for a few hours each evening. Here, I thought, I might get a more balanced view of the area's prospects. I shook hands with Andrei, the chief correspondent, and he shot me a wary look.
"The first thing to tell you is that there are two kinds of asbestos, chrysotile and amphibole. …" he begun. I started to tune out; I was getting tired of the chrysotile/amphibole diatribe, and I wanted to go home.
After an hourlong lecture on the many reasons why asbestos was so great, we went on a walk around the town center—the grim-looking factory towers were always in view, but the center of the city, built by German POWs after World War II, was surprisingly pleasant. Andrei kept jabbing me in the side and pointing at various passers-by. "See, they don't look ill, do they?" I later went to the local doctor's surgery, where they refused to talk to me, brushing me off with, "We don't have any problems here."
Before I left, Andrei made me promise that I would "tell the world the truth about asbestos."
That evening, I had dinner with the editor of a local paper in Ekaterinburg, the nearest big city to Asbest, and I asked him what he thought of asbestos—was there really an anti-Russian conspiracy? After all, two-thirds of the world still uses asbestos—it's only the United States and most of Europe that have banned it.
"Asbestos? My God, it's completely poisonous—no wonder the town is dying. Who on earth would want to buy asbestos these days? It gives you cancer!"
"But they say that their cancer levels are no lower than …" I began.
"No lower than where?" he interrupted. "No lower than in an oncology ward, maybe!"
I giggled, guiltily. If Asbest is ever to rise from the ashes, it'll need a big PR effort, starting closer to home than it might like to think.
...................................
Amiantosnews: Ευχαριστούμε τον αναγνώστη Ηλία που μας έστειλε το link
Εστία κινδύνων για τους μαθητές το Λανίτειο Θέατρο
Εδώ και χρόνια το Λανίτειο διέθετε ένα θέατρο (το γνωστό θέατρο του Λανιτείου) με στέγη από αμίαντο. Το θέατρο τα δύο τελευταία χρόνια μένει κλειστό, χωρίς να γίνει απομάκρυνση του αμιάντου.
Το γεγονός αυτό προκαλεί πολλαπλά προβλήματα, αφού από τη μια παραμένει ο πιθανός κίνδυνος για την υγεία των μαθητών και από την άλλη σε κάθε σχολική γιορτή τα παιδιά αναζητούν χώρο για τις εκδηλώσεις τους. Ο αμίαντος αποτελεί μια σοβαρή απειλή για την ανθρώπινη υγεία.
Το πρόβλημα με τον αμίαντο οφείλεται στην αυξανόμενη συσσώρευση ινών του υλικού αυτού στους πνεύμονες, που ενδέχεται να προκαλέσει σκλήρυνση των ιστών του πνεύμονα, δηλαδή ίνωση, καρκινώματα/καρκινογένεση, όπως καρκίνο του πνεύμονα, ή μεσοθηλίωμα (σπάνια μορφή καρκίνου του υπεζωκότος). Η εισπνοή ινών αμιάντου, ως γνωστόν, είναι δυνατό να προκαλέσει ασβέστωση, δηλ. καρκίνο των πνευμόνων και του μεσοθηλίου. Οι ίνες που προκαλούν την ασθένεια δεν είναι ορατές με το μάτι και δημιουργούνται όταν ο αμίαντος είναι φθαρμένος. Ο άνθρωπος που θα εισπνεύσει ίνες αμιάντου δεν πρόκειται να εμφανίσει σύντομα την αρρώστια, η πορεία της ασθένειας είναι αργή, εμφανίζεται 20 μέχρι και 50 χρόνια μετά την προσβολή του από την ασθένεια. Για τους πιο πάνω λόγους, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε την ολική απαγόρευση του αμιάντου και των προϊόντων του στην επικράτειά της από την 1η Ιανουαρίου 2005.
Πέρα, όμως, από την απαγόρευση, υπάρχει και ένα πρόβλημα διαχείρισης του επικίνδυνου αυτού αποβλήτου. Οποιοσδήποτε αναλαμβάνει ή/και εκτελεί οποιαδήποτε εργασία σχετική με μόνωση ή επάλειψη αμιάντου, πρέπει να κατέχει άδεια. Ο εργοδότης, ο οποίος αναλαμβάνει την εκτέλεση εργασιών κατεδάφισης, ή απομάκρυνσης αμιάντου ή/και υλικών που περιέχουν αμίαντο από κτίρια, κατασκευές, συσκευές ή εγκαταστάσεις, όπως εργασίες αφαίρεσης ή/και αντικατάστασης φύλλων αμιάντου, πρέπει να καταρτίζει Σχέδιο Εργασίας, στο οποίο πρέπει να αναφέρονται όλα τα απαραίτητα προληπτικά και προστατευτικά μέτρα. Το Σχέδιο πρέπει να υποβάλλεται, μέσω των Επαρχιακών Γραφείων Επιθεώρησης Εργασίας, στον Αρχιεπιθεωρητή για έγκριση, πριν από την εκτέλεση των εργασιών.
Κανόνες διαχείρισης
Παραθέτουμε τους βασικούς κανόνες διαχείρισης του αμιάντου.
Προστασία των εργαζομένων: Πρέπει να γίνεται χρήση μασκών, στολών και γαντιών μιας χρήσεως από τους εργαζομένους και μετά το τέλος της εργασίας θα πρέπει να πλένονται χρησιμοποιώντας σαπούνι, για την απομάκρυνση της σκόνης από το δέρμα και τα μαλλιά τους.
Διαβροχή: Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της διαδικασίας απομάκρυνσης, τα υλικά πρέπει να κορεστούν με νερό ή κάποια επιφανειακά ενεργή ουσία, ώστε να μην εκλύονται οι ίνες του αμιάντου στον ατμοσφαιρικό αέρα. Μετά την απομάκρυνση, τα απόβλητα του καθαρισμού πρέπει να διατηρούνται, επίσης, υγρά μέχρι να ενσακισθούν και να σφραγισθούν, για την τελική μεταφορά και απόθεσή τους σε ειδικό χώρο διάθεσης.
Περίφραξη: Πρέπει να τοποθετείται πλαστική περίφραξη γύρω από το χώρο εργασίας και εντός του να εφαρμόζεται αρνητική πίεση, ώστε να μη διαφεύγει στον περιβάλλοντα χώρο σκόνη.
Παρακολούθηση (monitoring): Η αέρια δειγματοληψία στον εργασιακό χώρο καθ' όλην τη διάρκεια εκτέλεσης των έργων είναι απαραίτητη. Επίσης, κρίνεται σκόπιμη και η παρακολούθηση, μέσω ειδικών ιατρικών εξετάσεων, του προσωπικού.
Απόρριψη αποβλήτων αμιάντου: Η απόρριψη στερεών αποβλήτων που περιέχουν αμίαντο πρέπει να γίνεται σε ειδικούς χώρους διάθεσης τοξικών και επικίνδυνων αποβλήτων, και όχι σε κοινούς χώρους υγειονομικής ταφής. Στην Κύπρο, λόγω έλλειψης ειδικού χώρου διάθεσης, τα απόβλητα αυτά πρέπει να ενταφιαστούν προσωρινά, τηρώντας τις εξίσου αυστηρές προϋποθέσεις που τίθενται, (τοποθέτηση σε αεροστεγή συσκευασία, εντός εμπορευματοκιβώτιου) σε επιλεγμένη, ασφαλισμένη και περιφραγμένη έκταση, κι αργότερα να τα μεταφέρουν στον καθορισμένο κοινό χώρο, που θα υποδείξει η Κυβέρνηση.
Αδικαιολόγητη καθυστέρηση
ΘΕΩΡΟΥΜΕ αδικαιολόγητη την καθυστέρηση στην αναβάθμιση των ιστορικών σχολείων της πόλης της Λεμεσού και ιδιαίτερα του θεάτρου, και καλούμε το Υπουργείο Παιδείας να στηρίξει την προσπάθεια της Σχολικής Εφορείας, των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Η στέγη από αμίαντο πρέπει να απομακρυνθεί πάραυτα από αδειοδοτημένο συνεργείο και υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Εργασίας, για λόγους ασφάλειας και υγείας των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στη σχολική κοινότητα
Πηγή: http://www.sigmalive.com/simerini/environment/322303
Σήμερα, υπάρχουν περίπου 190 παλαία σπιτάκια στον χώρο, οι στέγες των οποίων είναι από αμίαντο.
Λευκωσία: Συμφωνία σε διαδικασία επιδιαιτησίας, μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και της βρετανικής κυβέρνησης, για την πώληση του οικισμού «Βερεγγάρια» στα Πολεμίδια, έκτασης περίπου 240 σκαλών επήλθε την Τρίτη, ύστερα από διαπραγματεύσεις δύο και πλέον ετών. Η συμφωνία, έκλεισε, σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ», στα 12 εκατομμύρια ευρώ, ενώ σημειώνεται ότι το βρετανικό Υπουργείο Άμυνας στο οποίο ανήκε από το 1960 ο οικισμός, ζητούσε αρχικά 50 εκατ. ευρώ.
Το υπέρογκο ποσό έγινε κατορθωτό να μειωθεί στα 12 εκατ. ευρώ μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις και το διορισμό δύο διαιτητών από το Ανώτατο Δικαστήριο, ενός Κύπριου και ενός Βρετανού εκ μέρους του βρετανικού Υπουργείου Άμυνας.
Η συμφωνία έκλεισε την Τρίτη το μεσημέρι μετά από συνάντηση των δύο διαιτητών, του Γενικού Εισαγγελέα, αξιωματούχων του Υπουργείου Εξωτερικών και του Κτηματολογίου. Σήμερα Τετάρτη, αναμένεται ότι θα υπογραφεί η τελική συμφωνία και να λήξει και τυπικά το θέμα.
Στην τιμή λήφθηκε υπόψη και το μεγάλο κόστος που θα απαιτηθεί για την αφαίρεση των δεκάδων τόνων από στέγες αμιάντου, από τα 190 περίπου παλαιά παραπήγματα, που υπάρχουν σήμερα στο χώρο. Η διαδικασία αφαίρεσης είναι πολυδάπανη αφού θα πρέπει να ληφθούν ειδικές πρόνοιες ασφάλειας και στη συνέχεια να μεταφερθούν στο εξωτερικό για ανακύκλωση.
Στην περιοχή είχαν ανεγερθεί μετά την Ανεξαρτησία, τα υποστατικά στα οποία διέμεναν οι οικογένειες των Βρετανών στρατιωτικών των βάσεων Επισκοπής και Ακρωτηρίου. Το 1999, για λόγους ασφαλείας όπως ανακοινώθηκε, οι οικογένειες των στρατιωτικών εγκατέλειψαν τον οικισμό και έκτοτε ο χώρος μετατράπηκε σε εστία μόλυνσης.
Μετά την συμφωνία, ανοίγει ο δρόμος για την αξιοποίηση της τεράστιας έκτασης από τον δήμο Πολεμιδιών, ο οποίος σχεδιάζει όπως αναπτυχθεί μία σχολή, στο πλαίσιο της επέκτασης του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου, την ανέγερση του Δημοτικού μεγάρου, ενώ ο υπόλοιπος χώρος αναμένεται ότι θα μετατραπεί σε πάρκο.
Το amiantosnews βρέθηκε αυτό το σαββατο στις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις της Columbia επί της Λ. Ηρακλείου στον Περισσό.
Σε έναν χώρο όπου ξυπνά αναμνήσεις μιας άλλης εποχής σήμερα συγκατοικούν η ελπίδα και ο καρκίνος.
Η….ελπίδα για μια καλύτερη τύχη δεκάδων λαθρομεταναστών που έχουν βρει καταφύγιο και στοιβάζονται σε μισογκρεμισμένα ακατάλληλα κτίρια.
Ο…..καρκίνος από την ύπαρξη υλικών αμιάντου τα οποία κάποιοι φρόντισαν να κατεδαφίσουν χωρίς να λάβουν κανένα μέτρο για την προστασία της δημόσιας υγείας και τα άφησαν εκεί αδιαφορώντας για το περιβάλλον.
Δυστυχώς, το 1991 η Columbia έκλεισε και ο τότε Υπουργός Πολιτισμού αποφάσισε να τη γκρεμίσει. Έκτοτε ακούστηκαν διάφορα, περί μουσείου, πάρκου κτλ όμως η Columbia, ένα ιστορικό μνημείο που αποτελούσε ένα κομμάτι της ιστορίας της μουσικής της χώρας έχει χαθεί.
20 χρόνια μετά, στο χώρο (περίπου 15 στρεμμάτων) βρίσκονται δεκάδες λαθρομετανάστες οι οποίοι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες (βρώμια, δυσοσμία, ακαθαρσίες) πάνω σε μπάζα αμιάντου – ελλενίτ τα οποία αποτελούν πηγή ρύπανσης για την ευρύτερη περιοχή. Ακριβώς δίπλα από τα ερείπια της δισκογραφικής εταιρείας βρίσκεται το πάρκο Προμπονα όπου συχνάζουν δεκάδες παιδιά που παίζουν αμέριμνα υπό την άγνοια του κινδύνου και το γήπεδο της Ριζούπολης που φιλοξενεί εκατοντάδες κόσμο. Ο χώρος μάλιστα είναι εύκολα προσβάσιμος αφού οι όποιες περιφράξεις υπήρχαν έχουν παραβιασθεί.
Καλούμε όλους τους αρμόδιους να επέμβουν δραστικά επειδή ο κίνδυνος για την δημόσια υγεία από την ύπαρξη αμιάντου και όχι μόνο, είναι πολύ μεγάλος
Η ομάδα του Amiantosnews
Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΘΑΨΕΙ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΩΡΙΟ
Ο καρκίνος θερίζει στο Τουζκόι
ΤΟ ΧΩΡΙΟ Τουζκόι της Καππαδοκίας είναι γνωστό στην Τουρκία ως «το χωριό του καρκίνου», καθώς κάθε χρόνο οι µισοί θάνατοι οφείλονται στην αρρώστια αυτή. Οι δρόµοι και οι τοίχοι των σπιτιών είναι φτιαγµένοι από εριονίτη, ένα από τα πλέον καρκινογόνα ορυκτά στον κόσµο. Τώρα η κυβέρνηση της Τουρκίας αποφάσισε να ισοπεδώσει το χωριό των 1.500 κατοίκων και να το θάψει. Το χωριό µαζί µε άλλα δύο στην περιοχή που έχουν εµφανίσει τόσο υψηλά ποσοστά καρκίνου, έχει κηρυχθεί ζώνη φυσικής καταστροφής εδώ και 30 χρόνια, όµως οι κάτοικοι αρνούνταν να φύγουν διότι δεν είχαν πού να πάνε. Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση άρχισε να χτίζει καινούργια σπίτια σε ένα χωριό περίπου τρία χιλιόµετρα από το Τουζκόι. Στις αρχές του µήνα, ο δήµαρχος ανακοίνωσε ότι ολόκληρη η περιοχή συνολικού εµβαδού ενός τετραγωνικού χιλιοµέτρου θα θαφτεί σε βάθος δύο µέτρων και από πάνω θα φυτευτούν δέντρα. Δεν φεύγουν! Οµως περίπου 40 οικογένειες αρνούνται να φύγουν, αντιδρώντας στην απόφαση της κυβέρνησης να µην τους δώσει αποζηµίωση αλλά να τους ζητήσει να πληρώσουν και 15.000 ευρώ για κάθε σπίτι. Ο εριονίτης εντοπίστηκε στην περιοχή στη δεκαετία του 1970 από τον καθηγητή Ιζετίν Μπαρίς που ερευνούσε για τα είδη αµιάντου που υπάρχουν στη φύση. Ο εριονίτης ανακαλύφθηκε στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα και αποτελείται από πυκνούς, ινώδεις κρυστάλλους παρόµοιους µε εκείνους του αµιάντου. Είναι εξαιρετικά σπάνιο ορυκτό και δηµιουργείται από τις χηµικές αντιδράσεις που προκαλούνται όταν λάβα πέφτει σε νερό µε αλάτι. Η ΠΟΥ το έχει χαρακτηρίσει 200 µε 1.000 φορές πιο καρκινογόνο από τον αµίαντο.
Κλειστό εδώ και τρία χρόνια παραμένει το γυμναστήριο που χρησιμοποιούσαν το Γυμνάσιο και Λύκειο Αναβρύτων λόγω ύπαρξης αμιάντου, καταγγέλλει ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Μανώλης Παληκαράς.
Το κλειστό γυμναστήριο έχει κατασκευαστεί από πλάκες αμιάντου και καθημερινά παρευρίσκονται δίπλα σε αυτό 650 μαθητές.
Η έκταση, στην οποία βρίσκονται και τα σχολεία ανήκει στο Ινστιτούτο Γεωπονικών Επιστημών ενώ η χρήση τους μισθώνεται από τη Νομαρχία.
Το Πάρκο των Αναβρύτων χρησιμοποιείται από τους κατοίκους και ως πάρκο αναψυχής και έχει μεγάλη επισκεψιμότητα
Πηγή: drasi.skai.gr
Με απόφαση της Γενικής Γραμματέως της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας κ. Κατερίνας Διαμαντοπούλου εντάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ – ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΗΠΕΙΡΟΥ 2007-2013» και συγκεκριμένα στον ΑΞΟΝΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ 05 – «Αειφόρος Ανάπτυξη και ποιότητα ζωής Στερεάς Ελλάδας», και στον ΚΩΔΙΚΟ ΘΕΜΑΤΟΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ 45 – ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΗ ΥΔΑΤΟΣ (ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ) εντάχθηκαν 2 έργα προϋπολογισμού 1.331.694,41 Ευρώ :
ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΟΥ - Προϋπολογισμός ΕΥΡΩ
ΥΔΡΕΥΣΗ ΑΜΦΙΣΣΑΣ - 518.430,00
ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΩΛΗΝΩΝ ΑΜΙΑΝΤΟΥ
ΠΑΛΑΙΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΔΗΜΟΥ ΝΕΑΣ ΑΡΤΑΚΗΣ - 813.264,41
Το έργο «Ύδρευση Άμφισσας» περιλαμβάνει την κατασκευή έργου αντικατάστασης εσωτερικού δικτύου ύδρευσης στο Δήμο Άμφισσας με σωλήνες πολυαιθυλενίου 3ης γενιάς συνολικού μήκους 1,7 χιλιομέτρων και την κατασκευή των απαραίτητων συνοδών έργων για τον έλεγχο και λειτουργία του δικτύου(φρεάτια, αποκαταστάσεις κ.λ.π.).
Παράλληλα, το έργο «Αντικατάσταση σωλήνων αμιάντου παλαιού δικτύου ύδρευσης δήμου Νέας Αρτάκης» αφορά στην ποιοτική αναβάθμιση του πόσιμου νερού της περιοχής.
Πηγή: lamiareport.gr
Στην αποκάλυψη άλλου ενος δημοσίου χώρου με αμίαντο προχωρά σήμερα το Amiantosnews σύμφωνα με καταγγελία κατοίκου της Πάτρας, λίγες μέρες μετα την αποξήλωση της στέγης στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης.
Πρόκειται για στέγες περίπου 10000μ2 σε ένα πολυσύχνατο χώρο, στο λιμάνι της Πάτρας . Οι στέγες (ελλενιτ) βρίσκονται σε μικρή απόσταση απο τον κεντρικό δρόμο (Όθωνος - Αμαλίας), δίπλα στις γραμμές του τρένου και είναι φθαρμένες με αποτέλεσμα να είναι ορατός ο κίνδυνος για την δημόσια υγεία.
